Reflektim pasçertifikues

Në Zgjedhjet e 6 Tetorit, unë votova për një subjekt politik dhe pothuajse detyrimisht për pesë kandidatë për deputetë të po këtij subjekti. Thua se të gjithë këta kandidatë që i votova unë, do të më përfaqësojnë mua dhe zonën ku unë jetoj. Mund të bëj be, se asnjërin nga këta pesë kandidatë as që i kam parë të vijnë ndonjëherë, jo vetëm gjatë fushatës, por asnjëherë tjetër të takojnë komunitetin e kësaj zone, e të shohin nga afër se me çfarë përballemi ne, çdo ditë të jetës. Por, duke qenë se ligji zgjedhor dikton kështu, edhe nuk kishte se si të veprohej ndryshe, pos për të shenjuar pesë kutiza para emrave të kandidatëve, e të cilët asnjëherë në jetë s'do të jenë falënderues për votën që e fituan krejt pa mund dhe falënderu rregullit të lartpërmendur. Minimumi etik do të ishte që një zonë të përfaqësohej nga një deputet dhe ai të mbahej përgjegjës për të bëmat e tij gjatë mandatit dhe ngritjes së dorës në Kuvend.

Pra, unë dhe qytetarët e vendit, kemi votuar për kandidatët për deputet, ku nga të gjithë të zgjedhurit, pritet të konstituohet Kuvendi. Sipas interpretimeve të fundit të Gjykatës Kushtetuese, ky Kuvend do të emëron për kryetar të tij, përfaqësuesin nga Partia ose koalicioni fitues (sqarim: në rastin tonë, Partia fituese, partia me përqindjen më të lartë të votave!). Dhe kaq do të duhej të ishte loja politike e quajtur Zgjedhje.

Në kushte krejt normale të një shteti tashmë të bërë e funksional, mandatari për kryeministër i caktuar natyrshëm nga Partia ose koalicioni fitues, jo domosdoshmërisht do të duhej të ishte njëri nga deputetët e zgjedhur, as njëri nga bartësit e listave, as njëri nga kryetarët e partive. Po kështu, edhe ministrat e zëvendësit e tyre. Por, këtu tek ne, thua se vendi ka mbetur në këta 120 deputet të zgjedhur, e që të mund të harrnohemi disi, duhet medoemos të marrim nga aty dikë për kryeministër, disa të tjerë për ministra e kështu më radhë. E më pastaj, këta deputetët e avancuar në poste qeveritare të zëvendësohen në Kuvend, me kandidat të listave të ranguar më poshtë e me vota më të pakta, prej nga edhe dilema se sa mund të konsiderohen këta si të zgjedhur të popullit!?

Po, pjesa tjetër e shoqërisë (jo politike), a nuk paskësh njerëz të denjë për poste ministrore e udhëheqës agjencionesh shtetërore? Them se po. Përse, duhet medoemos tërë ky zell për zënie të posteve. Në kushte normale, kur një vend si i yni, me mijëra telashe e halle, posti ministror do të duhej të shihej si sfidë e jo si privilegj apo shpërblim. Nëse qëllimi është siç trumbetohet, të i dilet zot vendit e të 'çkapet' shteti, atëherë do të duhej që së paku kësaj radhe të na dëshmohej se postet nuk qëndrojnë mbi programin qeverisës. Qytetarët duan të shohin të emëruar në poste, njerëz me arritje kulmore profesionale, me biografi të pastër, e jo njerëz gjithsesi nga politika, që veq që flasin e zhvatin, pothuajse nuk dijnë të bëjnë gjë tjetër.

Nëse LVV dhe LDK kanë arritur të merren vesh për një Qeveri me 12 Ministri, atëherë le të mirren vesh edhe për draftim të një ligji ku Presidentet e ardhshëm do të zgjedheshin me votën direkte nga populli, ashtu që ky post të mos bëhet gjithnjë si mollë sherri për ndarje të hises qeverisëse në çdo palë zgjedhje. Edhe ashtu, Presidentët janë përfaqësues të të gjithëve dhe në rastin kur të tillët na vijnë me pazare hisesh qeverisëse, vështirë të besohet se ata përfaqësojnë të gjithë!

Skënder Nitaj
Prishtinë, 02 Dhjetor 2019